ارز مجازی ( Virtual currency )

اصطلاح ارز مجازی از سال 2012 توسط بانک مرکزی اروپا (ECB)، معرفی و استفاده شد. ارز مجازی نوعی ارز دیجیتال است که فقط به صورت الکترونیکی در دسترس است. این ارز فقط از طریق نرم افزارهای تعیین شده، برنامه های موبایل یا رایانه یا کیف پول های دیجیتالی اختصاصی ذخیره و معامله می شود و معاملات آن از طریق اینترنت از طریق شبکه های اختصاصی و ایمن انجام می شود. ارزمجازی زیرمجموعه ای از گروه ارزهای دیجیتال محسوب می شود که شامل ارزهای رمزنگاری شده نیز می شود که در شبکه بلاکچین وجود دارد. در واقع این ارز روش پرداختی در بین اعضای یک انجمن یا گروه مجازی خاص است که به صورت آنلاین در یک شبکه اختصاصی معامله می‌کنند. مثلاً سکه‌های بازی‌های کامپیوتری که فقط در همان بازی ارزش دارد و نمی‌توان در خارج از بازی، خرید و فروش کرد.

چنین ارزهای مجازی غالباً به صورت توکن نشان داده می شوند و ممکن است بدون نظارت قانونی باقی بمانند. برخلاف پول عادی، ارز مجازی متکی به سیستم اعتماد است و ممکن است توسط بانک مرکزی یا سایر مراجع نظارتی بانکی صادر نشود. آنها ارزش خود را بر اساس سازوکار اساسی، مانند استخراج در موارد ارزهای رمزنگاری شده یا با پشتوانه داراییهای اساسی، بدست می آورند.

تفاوت ارزهای دیجیتال، مجازی و کریپتو

ارز دیجیتال اصطلاحی کلی است که شامل ارز مجازی می شود و ارز مجازی نیز به نوبه خود شامل ارزهای رمزپایه است. یک ارز دیجیتال در مقایسه با ارز مجازی، گروه بزرگتری را پوشش می دهد که دارایی های پولی را به شکل دیجیتال نشان می دهد.

ارز دیجیتال نظارت شده یا بدون نظارت است. در حالت اول، می توان آن را به یک ارز مستقل تبدیل کرد – یعنی بانک مرکزی یک کشور می تواند یک شکل دیجیتالی از اسکناس های ارزی خود را صادر کند. از طرف دیگر، یک ارز مجازی غالباً بدون نظارت باقی می ماند و از این رو نوعی ارز دیجیتال را تشکیل می دهد.

ارزهای رمزنگاری شده مانند بیت کوین و اتریوم به عنوان بخشی از گروه ارزهای مجازی در نظر گرفته می شوند. ارز رمزنگاری شده از فناوری رمزنگاری استفاده می کند که معاملات را ایمن و معتبر نگه می دارد و همچنین به مدیریت و کنترل ایجاد واحدهای جدید ارزی کمک می کند. این ارزهای رمزنگاری شده از طریق شبکه های اختصاصی مبتنی بر بلاکچین که برای عموم مردم آزاد است، معامله می شود. هر کسی می تواند به شبکه بپیوندد و معامله کند.